Dit verhaal is van Rahel (1937), geboren in Berlijn. De eerste vier jaar van haar leven woonde ze in een Joods pleeggezin, omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen. Toen dit gezin in 1941 gedeporteerd werd naar het oosten verbleef ze bij haar moeder, totdat ook zij gedeporteerd werd als dwangarbeider bij KZ-Sachsenhausen. Hierna dook Rahel onder bij verschillende buren, met als laatste plek een kelder in de Starnberger Straße. Hier verbleef ze tot de bevrijding door de Russen.
| PERSONAGES | VERTELLER 1 / RAHEL VERTELLER 2 / MOEDER |
VERTELLER 1 en 2 plakken met tape de omtrek van een matras op de grond. Ze praten soms tegen elkaar, en soms tegen het publiek. Ze proberen zich zo goed mogelijk in te leven in het verhaal van Rahel
| VERTELLER 1 | Denk je niet dat het smaller was? |
| VERTELLER 2 | Nog smaller? |
| VERTELLER 1 | Nou ja, ze was nog maar een kind |
VERTELLER 1 gaat in het afgetapete deel liggen
| VERTELLER 2 | Hoe voelt dat? |
| VERTELLER 1 | Klein Vrij beklemmend |
| VERTELLER 2 | Het is een kelder, natuurlijk is dat beklemmend |
| VERTELLER 1 | En de ramen waren eigenlijk ook nog verduisterd Alleen door een smal kiertje kon ze het licht van buiten zien Ze had een emmer en twee boeken, ook al kon ze zelf niet lezen |
| VERTELLER 2 | En er stond ook een grote kast in de kelder Die stond ongeveer (plaatst de kast denkbeeldig in de ruimte) hier Voor het matras Zodat deze niet meteen te zien was als mensen binnenkwamen |
| VERTELLER 1 | Ze was zeven jaar oud |
| VERTELLER 2 | En ze moest de hele tijd stil zijn |
Vanaf nu andere energie
| VERTELLER 2 | Rahel Renate Mann werd in 1937 in Berlijn geboren Haar vader wilde aan het begin van de oorlog naar Amerika vluchten Maar overleed in het interneringskamp Gurs in Frankrijk |
| VERTELLER 1 | Tussen haar moeder en vader was er maar één nacht Daaruit is Rahel gekomen Hij wist niet van haar bestaan |
| VERTELLER 2 | Rahel zei… |
VERTELLER 1 verandert in RAHEL
| RAHEL | Dat ik nooit een hechte band heb gehad met mijn moeder heeft veel in mijn leven makkelijker gemaakt Ik stelde haar geen vragen en zij mij ook niet Dan hoef je niet te praten of over het gróte te praten Over wat of wie ik was en wat er op dat moment gebeurde Ik wist niet was ‘Joods zijn’ betekende of wat een ‘Jodin’ was En dat ík dat was Ze zei… |
VERTELLER 2 verandert in MOEDER
| MOEDER | Al het belangrijke in het leven heb ik ná de oorlog geleerd Lezen, schrijven en vooral: liefhebben |
Beiden veranderen terug in VERTELLER. VERTELLER 1 loopt richting (de plaatsing van) het raam, kijkt naar buiten
| VERTELLER 2 | Vanuit de kier zag Rahel de deportaties van haar buren |
| VERTELLER 1 | Een moeder houdt een baby in haar armen Ze weigert richting de wagen te lopen |
| VERTELLER 2 | Rahel ziet hoe de soldaat de baby uit te armen van de moeder trekt en tegen de wagen aan gooit Het krijst, dan is het stil |
Stilte
| VERTELLER 2 | Net zoals Rahel staan er in de straat andere mensen achter de gordijnen Te kijken Ze zijn dichtbij en zien het gebeuren |
| VERTELLER 1 | Later zei Rahel dat dat voor haar het ergste is geweest Dat ze het allemaal gezien hebben Maar dat niemand iets deed |
In januari 2020 speelde de voorstelling ‘Die un-unsichtbarkeit (De on-zichtbaarheid)’ in Berlijn (regie: Jantien Fick en Alpa Welsch – productiehuis: Bühnenkunstschüle). Een voorstelling over hoe er hele groepen mensen onzichtbaar werden gemaakt en hoe wij deze verhalen nu weer zichtbaar kunnen maken.