Ieder jaar wordt op 27 januari, ‘der Tag des Gedenkens an die Opfer des Nationalsozialismus’, een toespraak gehouden in de Bundestag in Berlijn. Op deze dag werden in 1945 de concentratiekampen Auschwitz en Birkenau in Polen bevrijd. In de toespraak wordt vaak benoemd dat herdenken geen leeg ritueel mag worden. Maar zit dit ‘lege ritueel’ niet in al de toespraak zelf? Hoe kunnen wij herdenken – en de waarde van herdenken – meenemen in ons dagelijks leven?
Scène voor één of meerdere acteurs, hieronder geschreven als monoloog
| ACTEUR | Mensen zijn boos, zijn bang Doen dingen voor elkaar Dingen waar we het liever niet over hebben Dingen die we willen vergeten Mensen vergeten Mensen herinneren, zijn verdrietig Mensen voelen niets Mensen snappen niet dat mensen niets voelen Worden boos Mensen blijven het maar zeggen Nog een keer en nog een keer Opdat het nooit nog eens gebeurt Het gebeurt Mensen zien niets Mensen blijven zeggen dat het nooit meer mag gebeuren Blijven herinneren Herinneren in grote huizen, belangrijke huizen Mensen in nette kleding Ze blijven het zeggen met de zinnen van het jaar ervoor Mensen blijven knikken Mensen gaan naar huis Eten en vergeten dan Gaan de straat op Zijn bang voor vreemden Mensen leren dat dit anders is Mensen zijn boos, zijn bang Mensen willen weg |
In januari 2020 speelde de voorstelling ‘Die un-unsichtbarkeit (De on-zichtbaarheid)’ in Berlijn (regie: Jantien Fick en Alpa Welsch – productiehuis: Bühnenkunstschüle). Een voorstelling over hoe er hele groepen mensen onzichtbaar werden gemaakt en hoe wij deze verhalen nu weer zichtbaar kunnen maken.