Dit verhaal is van Maya (1934), die opgroeide in de Amsterdamse Rivierenbuurt. In de oorlog heeft ze gezien hoe veel mensen werden gedeporteerd; buren, vriendinnetjes, vrienden van haar ouders. Maya vertelde over het zwembad bij haar in de buurt en over het gevaar dat steeds op de loer lag.
| PERSONAGES | VERTELLER MEISJE ACTEURS (zoveel mogelijk) |
VERTELLER praat tegen het publiek. MEISJE staat op een afstandje op een verhoging, bijvoorbeeld een tafel, en kijkt naar VERTELLER. Op de grond liggen andere ACTEURS, hoeveel je zelf wil. Ze liggen verspreid over het speelvlak
| VERTELLER | Er zullen veel mensen zijn die het De Mirandabad kennen van de golfslag en de hoge glijbaan Het is nu nog één van de drukst bezochtste zwembaden van Amsterdam |
| MEISJE | (blij) Ja! Ik ga daar heel vaak heen Laatst nog! Ik ging de hele tijd van de hoge Ik ging zó hard, een paar keer ging ik bijna over de kop |
| VERTELLER | Vroeger heette het nog Het Amstelbad En toen was het natuurlijk nog heel anders dan nu Zo waren er gescheiden baden De meisjes mochten wel bij de jongens, maar niet andersom Het is zo gek als één plek zoveel mooie en lelijke herinneringen in zich draagt Want naast het zwembad lag het zonneveld |
ACTEURS op de grond schieten omhoog, verschrikt. In de tekst hierna wisselen ze af tussen een plank (op handen en voeten) en liggen op de grond. Steeds als ze naar de plank gaan halen ze hoog adem, alsof ze ergens van schrikken
| VERTELLER | Daar mocht je niet in, want daar lagen granaten Onontplofte granaten En dat zijn de ergste Wij bleven daar dus wel uit de buurt Maar er was één jongetje dat per se stoer wilde zijn En wij zeiden nog: ga daar weg! je bent gek! Maar hij stapte zó het zonneveld in |
Stilte
| VERTELLER | En toen: Pats Boem Klaar |
ACTEURS op de grond schieten nog één keer in de plank
| VERTELLER | Dat jongetje is dus toch gegaan En toen was het in één keer afgelopen |
Stilte
| VERTELLER | Hoe vertel je een oorlog? Misschien wel met een verhaal over allesbepalend kattenkwaad |
ACTEURS op de grond ontspannen zich, gaan zitten en kijken naar VERTELLER. MEISJE richt zich tot het publiek
| MEISJE | Ze kreeg een traan Maar ik wist niet of het van verdriet was of van het licht |
In mei 2019 speelde de voorstelling ‘Nu, dat wat er was’ in Amsterdam (regie: Isa van Dam en Femke Heskes – productiehuis: CC Amstel). Een voorstelling over de invloed van het toen in het nu.