Dit verhaal is van Ine (1928). Ze was negentien toen ze in 1947 aankwam in Amsterdam. Per stoomschip vertrok ze uit toenmalig Nederlands-Indië, om na een reis van vijf weken te arriveren in het voor haar vreemde Nederland.
Scène voor één acteur. Eventueel op de achtergrond het geluid van een ruisende branding
| ACTEUR | Ik ben Losgescheurd van mijn thuis Zo voelt dat zeg maar… Ik ben een Indisch meisje en dat zal ik altijd blijven Ook al ben ik negentig nu… Dat vertrouwde Dat helemaal één zijn met een land Voelt u dat wel eens? Heeft u dat ooit gevoeld? Ik wel… Ik zal dat nooit meer voelen Ik ben losgescheurd van mijn thuisland Met het stoomschip – de Oranje ben ik naar Nederland gekomen En ik herinner me van de reis alleen maar dat ik heb zitten huilen Ik kan u niet vertellen hoe die reis was Ik heb alleen maar zitten janken… Vijf weken lang (Heimelijk) Ik had namelijk na de oorlog een jongen opgelopen… Ja, ik was een meisje van negentien Ik heb hem die eerste weken in Nederland nog zoveel brieven geschreven van ik hou van jou en weet ik wat niet meer… Maar ik zat in Holland met vele oceanen tussen mij en die jongen Op een gegeven moment gaat dat dan over… Ik ben dus met De Oranje aangekomen in Amsterdam… En van die aankomst heb ik een herinnering zoals in een droom… Ik zie me… Heel alleen Op de kade staan… Het moet daar een drukte van jewelste geweest zijn Zo’n groot schip dat embarkeert Maar daar sta ik… Heel alleen Dat is hoe ik het me herinner… Weet u… Nederlands-Indië bestaat niet meer… Daar kun je niet meer naar terug Nooit niet Maar ik zal altijd een Indisch meisje zijn |
In mei 2019 speelde de voorstelling ‘Oorlog in Oost – R.O.O.T.S.’ in Amsterdam (regie: Jelle Zijlstra en Nilay Ceber – productiehuis: Plein Theater). Een voorstelling gebaseerd op de verhalen van ouderen uit Nederlands-Indië en jongeren met diverse achtergronden uit Amsterdam.