Deze tekst is geïnspireerd op gesprekken met Frans, Petronella en de broers Jan en Toon (allen geboren tussen 1925 en 1930). Hun verhalen gingen over de grootschalige en rampzalige evacuatie van Breda in mei 1940, de duur van de vlucht en de oorlog. Dat je achteraf kunt terugkijken op een bepaalde periode, maar wanneer je er middenin zit, het eindeloos lijkt te duren.
| PERSONAGES | MEISJE KOORLEDEN (met witte heliumballonnen) |
Deze scène speelde oorspronkelijk in een kerk, met een koor. Je kunt zelf bedenken of je deze regieaanwijzingen gebruikt, of het heel anders doet. Alle KOORLEDEN houden één voor één hun heliumballon naar voren. Er ontstaat een zee van witte ballonnen, soms lijkt er eentje boven de rest uit te steken, voordat hij weer terug de zee in wordt getrokken. Een meisje loopt door de koorleden heen en door de zee van witte ballonnen terwijl ze spreekt
| MEISJE | Op benen slepen we alles mee Richting zuiden, richting zuiden Richting waar ook alweer heen? Rijsbergen Zeeuws-Vlaanderen Frankrijk Tot ze vertellen dat je terug mag Met busjes of taxi’s Op karren met paarden Op aardappelboten Op benen Het zit voor altijd in je bolletje De man tegenover me huilt Hij is al die tijd bang geweest zijn moeder te verliezen Hij legt foto’s neer en weet te vertellen dat op die foto In die kinderwagen Dat kindje Dat dat zijn vrouw is geworden Dat wist hij toen nog niet De twee zussen uit Rijsbergen zeggen dat ze niet veel angst kenden, ze zeggen: “Er was een vliegtuig gevallen bij ons in de wei Waar we altijd moesten gaan melken En het was iets geweldigs dat dat vliegtuig was gevallen Een Engels vliegtuig En toen hebben we die parachute meegenomen En daar hebben ze later trouwjurken van gemaakt” Maar dat wanneer het nu oorlog zou worden, de angst er zou zijn Meer dan toen En dat de geschiedenis op de loer ligt Toen ze thuiskwamen stond de hele straat buiten te klappe En kregen ze cadeautjes Petronella’s oudere zus zei nog: “Dit is pas thuiskomen” Maanden later kwamen er nog steeds bussen aan met mensen Als zij terugkwamen, gingen de kinderen kijken Die mensen waren er echt heel slecht aan toe, ze hadden niets meer De kleren die ze aan hadden Misschien een klein koffertje met spulletjes Verder niks Dat is pas thuiskomen Thuisgekomen Er was een begin, een midden en een einde Zo lijkt het althans Want we vluchten nog steeds, wij mensen Ergens anders wordt er weer begonnen Zonder te weten wanneer het einde komt We verliezen nog steeds Huis en haard Vrienden en familie Verliezen om aan iets te ontkomen Hopend dat we ooit kunnen zeggen: Thuisgekomen |
MEISJE prikt één van de witte heliumballonnen lek
In mei 2018 speelde de voorstelling ‘De Vlucht’ in Breda (regie: Jorg van den Kieboom – productiehuis: Podium Bloos). De voorstelling speelde in de Grote Kerk en was een samenwerking met het Bredase koor Capella ex Occasione.