Dit verhaal is van Tillie (1938). Zij groeide op in een klein dorpje in de buurt van Sittard. Ze was zes jaar toen Limburg werd bevrijd. Ze zat in de tuin toen er plots een Duitse soldaat uit de bosjes kwam en in paniek voor haar stond: “Ich muss in das Dorf sein!” Ze wees de Duitse soldaat, die op de vlucht was, de weg. Even later die dag speelde ze met haar vriendinnetje op straat en zag ze dezelfde soldaat dood in de berm liggen. “Zonder bloemen. Niks!” Nog steeds ziet ze het voor zich, het beeld is op haar netvlies gebrand. Nog steeds raakt het haar.
Monoloog. ACTEUR staart tijdens het praten naar publiek. In de ogen zien we de suggestie van herinneringen die voorbij trekken, alsof de oorlog als een film wordt afgespeeld. De inkleuring van de woorden dient suggestief te zijn en muzikaal. Alsof al pratend geprobeerd wordt om de herinneringen naar boven te halen
| ACTEUR | Hoe het rook Hoe het klonk Hoe grijs het was Die ene dag Die ene nacht De soldaat Hij ligt daar |
Kijkt naar de grond
| ACTEUR | Geen bloemen |
Kijkt terug naar publiek
| ACTEUR | “Ich muss in das Dorf sein!” Ik wijs |
Wijst
| ACTEUR | Hij ligt daar De kamers De huizen De kamers De spullen De veilige kamers Het wachten |
Actief naar het publiek
| ACTEUR | Stel je nu eens voor: Alle oude mensen vallen Op een dag Een doodnormale dag Van hoge grijze flatgebouwen omlaag Langs miljoenen raampjes Langs lichte En donkere wolken Door een mistdek heen De diepte in Hun rimpels Wapperend in de wind Hun versleten gewrichten Stijf als het geraamte van een vlieger Hun dunne haren Stijl omhoog geslagen Ze vallen naar beneden En zo storten ze Van hoge grijze flatgebouwen Zo de diepte in Totdat wij alleen nog Heel erg in de verte Kleine stipjes zien van wat zij waren Van wat zij wisten Van Hoe het rook Hoe het klonk Hoe grijs het was Die ene dag Die ene nacht Totdat wij alleen nog Heel erg in de verte Kleine stipjes zien van hoe het was De soldaat Hij ligt daar |
Kijkt naar de grond
| ACTEUR | Geen bloemen |
Kijkt terug naar publiek
| ACTEUR | “Ich muss in das Dorf sein!” Ik wijs |
Wijst
| ACTEUR | Hij ligt daar Zonder bloemen |
In 2018 speelde de voorstelling ‘Weet je nog, weet je niet meer’ in Sittard (regie: Celine Daemen – productiehuis: Het Laagland). Een voorstelling over herdenken en de onmogelijkheid om te herinneren wat we zelf niet hebben meegemaakt.