Dit verhaal is van Marie (1928), die in Praag geboren werd in een Joods gezin. Samen met haar ouders en zus werd ze in 1941 naar Theresienstadt gedeporteerd, en daarna naar Auschwitz. Marie overleefde de oorlog doordat ze te werk werd gesteld in een nabijgelegen kamp. De rest van haar familie kwam niet meer thuis.
| PERSONAGES | VROUW 1 VROUW 2 |
VROUW 1 en 2 spreken omstebeurt, soms tegelijk, bijvoorbeeld in de volgende verdeling
| VROUW 1 | Dat is mijn moeder |
| VROUW 2 | Nog voor ik had nagedacht had ik de woorden uitgesproken En toen namen ze haar mee |
| VROUW 1 | Linksaf |
| VROUW 2 | Zonder ons Mijn zus en ik moesten naar rechts |
| VROUW 1 | Laat me los! Laat me bij mijn meisjes blijven! |
| VROUW 2 | Het ging door merg en been Ik zou het mijn leven lang niet vergeten |
| VROUW 1 | “Je had niks moeten zeggen” siste mijn zus terwijl we meegenomen werden “Ze kon doen alsof ze onze zus was, ze lijkt er jong genoeg voor! Je had niks moeten zeggen” |
| VROUW 2 | En mijn zus had gelijk, zoals bijna altijd We hebben onze moeder nooit meer gezien |
| VROUW 1 | De man tegen wie ik het zei, die zin die ik nooit meer vergeten ben, was de bewaarder van het vrouwenkamp Na een lange treinreis werden we in een rij geduwd tussen tientallen andere vrouwen De rij liep gestaag door, het kamp in Tot we bij hem kwamen |
| VROUW 2 | Hij had ons even aangekeken, ons drie Zijn blik was heen en weer gegaan Van mijn moeder, naar mijn zus, naar mij Mijn moeder, mijn zus, mij |
| VROUW 1 | En toen had hij het gevraagd |
| SAMEN | En wie is dit? |
| VROUW 2 | Mijn antwoord kwam als een reflex Alsof er geen andere mogelijkheid was |
| SAMEN | Alsof dit het enige was wat ik kon zeggen Alsof ik die zin geoefend had Alsof… |
| VROUW 2 | Als ik niet had gesproken had ze misschien bij ons mogen blijven |
| VROUW 1 | Maar door mij moest ze linksaf Door mij moest ze misschien werken, of in een cel, of… |
| VROUW 2 | Wekenlang maakte ik mezelf gek met mijn gepieker Ik was doodop, maar kon niet slapen Zodra ik mijn ogen sloot hoorde ik mezelf het weer zeggen |
| SAMEN | Dat is mijn moeder |
| VROUW 2 | Ze hebben me later verteld wat er gebeurde met de mensen die linksaf moesten |
| VROUW 1 | Toen heb ik overgegeven |
In januari 2019 speelde de voorstelling ‘We are the memory (Wij zijn de herinnering)’ in Praag (regie: Tamara Pomoriški – productiehuis: Post Bellum). De voorstelling speelde op het Masaryk Station in Praag.