Dit verhaal is van Jacobus, Anna en Jacoba Muller, een broer en twee zusjes. Tijdens de Hongerwinter vertrokken ze te voet van Rotterdam richting Heerhugowaard, in de hoop daar veiligheid en eten te vinden. Uiteindelijk bracht hun reis ze naar Alkmaar. Het was een koude, lange tocht, die ze nooit meer zijn vergeten.
| PERSONAGES | JACOBUS ANNA JACOBA |
Tijdens de voorstelling liepen, terwijl deze scène gespeeld werd, andere acteurs op de achtergrond langs. Zij liepen langzaam en hadden het heel koud. Zo werd de tocht naar Heerhugowaard, tijdens de Hongerwinter, vormgegeven. Je kunt zelf bedenken hoe jij dit wil doen
| JACOBUS | Het was koud Heel koud Het was de Hongerwinter Dit is de reden waarom ik samen met mijn zusjes ben vertrokken uit Rotterdam op 22 maart 1945 We zouden er vier dagen over doen om in Heerhugowaard aan te komen We hadden versleten schoenen en zelfs geen voedsel meegekregen Daarom bedelden we bij boerderijen tijdens onze voettocht We hebben nooit wat gekregen – op dreigementen na om de hond op ons los te laten |
De andere acteurs blaffen hard. ANNA schrikt
| ANNA | Die geluiden van de blaffende honden, het was angstaanjagend |
| JACOBUS | Ik was blij dat we de eerste nacht konden slapen Want mensen hadden ons doorgezonden naar het Rode Kruis, waar wij zuurkool kregen en zelfs een slaapplaats Maar de tweede dag was wel een van de zwaarste Toen zouden we naar Haarlem gaan, naar oom Giel Hij had al zoveel andere kinderen en zo weinig eten Toch scharrelde hij wat op en liet ons slapen bij hem slapen Maar voordat we daar aankwamen, moesten we die middag nog schuilen voor Geallieerde vliegtuigen die Duitse konvooien aanvielen We doken achter de kinderwagen |
De groep acteurs die op de achtergrond staat, duikt op de grond. Tijdens de volgende tekst komen hun hoofden één voor één tevoorschijn
| JACOBA | Toen we achter mijn kinderwagen vandaan kwamen, die diende als bescherming, zagen we allemaal dode mensen |
| JACOBUS | We genoten van al die dode moffen |
| ANNA | Het waren jongens van zestien, zeventien jaar… |
| JACOBA | We waren toen al behoorlijk afgestompt |
| JACOBUS | De derde dag liepen we naar Heiloo Daar woonde een oom in een klooster Het gerucht ging dat hij op jonge jongetjes viel en daarom in het klooster zat Toen we vroeg aankwamen in Heiloo, zijn wij toch maar doorgelopen |
| ANNA | We verdwaalden een beetje en kwamen van vermoeidheid half bewusteloos aan Er was geen plaats meer Het was ook zo dom om door te lopen |
| JACOBUS | De laatste dag werden mijn zus en ik gescheiden van ons lieve zusje Zij werd ondergebracht bij familie Gelukkig konden wij een paar weken terecht bij de zusters in het Augustinus in Alkmaar Daar eindigde onze zware langdurige tocht richting Heerhugowaard Het laatste stuk kan ik me nauwelijks herinneren Ik weet niet meer hoe ik in Alkmaar terecht ben gekomen… |
In 2017 ging de voorstelling ‘Sprokkelhout en prikkeldraad’ in première in Alkmaar (regie: Hanneke Vries en Anne Stoop – productiehuis: Artiance). Een voorstelling over verhalen en de straten van Arnhem tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het publiek liep na de stille tocht vanaf het monument op de Harddraverslaan via een theatrale route door de binnenstad van Alkmaar naar het eindpunt in Artiance. Verhalen over de straten van Alkmaar, en nog veel meer verhalen vanuit tien gemeenten in Noord-Holland, blijven bewaard in Regionaal Archief Alkmaar (https://www.regionaalarchiefalkmaar.nl/).