Dit verhaal gaat over het doorgeven van trauma, en de manieren waarop mensen zich tegen trauma beschermen. De mevrouw met wie Sem, een jongere uit Tilburg, sprak, vertelde over het trauma van haar Joodse ouders. Voor Sem deed het denken aan zijn eigen trauma, dat vanuit voormalig Nederlands-Indië door de lagen van zijn familie druppelt.
SEM vertelt het verhaal aan het publiek
| SEM | Een mevrouw vertelde me dat er trauma was En dat trauma dat werd doorgegeven Van generatie, op generatie Terwijl niemand zich er bewust van was En zij ook niet, als klein meisje Als water in een fontein druppelde het door naar de volgende laag Geef emotie door, geen trauma Ze zei me: Geef verhalen door, geen pijn Er was pijn in de familie Maar daar werd niet over gepraat Haar ouders verstopten hun Joodse cultuur Om zichzelf te beschermen. Ze verstopten het ergens heel diep in een kamertje in hun hoofd En dat deurtje van dat kamertje bleef potdicht Om haar te beschermen tegen de herinneringen aan het geweld dat ze zelf hadden meegemaakt in een Jappenkamp In mijn hoofd zit datzelfde kamertje als de vrouw die voor mij zit Een kamertje met een gesloten deurtje In haar kamertje was het Joods In de mijne Indonesisch Mijn oma verstopte haar Indonesische cultuur, om in Nederland vrijheid te kunnen hebben Ze wilde niet dat ze anders was Ze vroeg zich af of ze Nederlands genoeg was Ik ben Nederlands Ben ik Nederlands genoeg? De vrouw die voor me zit zegt me dat herdenken een afspiegeling moet zijn van de tijdsgeest En nu vraag ik aan jou Is dat het? |
In 2022 ging de voorstelling ‘We zeggen alvast sorry’ in première in Tilburg (regie: Lotte van Oudheusden en Isabel Schoonbeek – productiehuis: Het Zuidelijk Toneel). Een voorstelling over de behoefte aan een ander herdenkingsritueel dan dat op de Dam. En over nieuwe verhalen, hoofdpersonages, kleuren en muziek.