Dit verhaal is van Alice (1941), die geboren werd in Praag. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden haar ouders naar Auschwitz getransporteerd, waar zij omkwamen. Alice was toen nog heel jong. Ze werd in haar eentje op een station gevonden en kwam in een weeshuis terecht.
| PERSONAGES | VERTELLER 1 VERTELLER 2 VERTELLER 3 |
Onderstaande verdeling is een voorbeeld. Het zou ook anders kunnen, of met meerdere stemmen door elkaar. Je kunt ervoor kiezen om de acteurs zichtbaar op het podium te zetten, maar ook om de teksten op te nemen of de acteurs achter of tussen het publiek te plaatsen, zodat het publiek de teksten alleen maar hoort
| VERTELLER 1 | Ze zeggen dat ik Alice heet Ze zeggen dat ik Joods ben Ze zeggen dat ik uit Praag kom |
| VERTELLER 2 | Ze zeggen dat mijn ouders gevlucht zijn Ze zeggen dat ik toen één was |
| VERTELLER 3 | Ze zeggen dat mijn ouders met mij naar het station zijn gegaan Ze zeggen dat het toen helemaal mis ging Ze zeggen dat er politie kwam, en soldaten Ze zeggen dat er een onverwachte controle was Ze zeggen dat mijn moeder mij op een bankje heeft gezet Ze zeggen dat mijn ouders toen zijn opgepakt |
| VERTELLER 2 | Ze zeggen dat mijn ouders zijn weggevoerd Ze zeggen dat ze eerst in de cel terecht zijn gekomen, en daarna in het kamp Ze zeggen dat ze dat niet hebben overleefd |
| VERTELLER 3 | Ze zeggen dat ik daar zat, op dat bankje, in mijn eentje Ze zeggen dat het hele station in chaos moet hebben verkeerd Ze zeggen dat ik daar zat, op dat bankje, in mijn eentje |
| VERTELLER 1 | Ze zeggen dat een mevrouw mij heeft gevonden Ze zeggen dat ik een kaartje in mijn jas had, met mijn naam erop Ze zeggen dat mijn tante me daardoor terug kon vinden Ze zeggen dat zij me naar het weeshuis heeft gebracht Ze zeggen dat ze me elk weekend mee op stap nam Ze zeggen dat mijn tante in 1944 ook gedeporteerd is Ze zeggen dat ook zij nooit meer terug kwam |
| VERTELLER 2 | Ze zeggen dat ik maar een half jaar in het weeshuis bleef Ze zeggen dat ik toen met alle andere kinderen naar Theresien ben gebracht Ze zeggen dat ik daar bleef tot we bevrijd werden, in mei 1945 Ze zeggen dat ik toen geadopteerd werd |
| ALLEN | Ze zeggen Ze zeggen Ze zeggen |
| VERTELLER 2 | Ze hebben mij mijn leven verteld Ze hebben mij verteld wat ik zelf niet kan weten Ze hebben mijn geschiedenis voor me uitgetekend |
| ALLEN | Ze zeggen Ze zeggen Ze zeggen |
| VERTELLER 3 | Mijn leven bestaat uit honderden puzzelstukjes Mijn leven hangt van toevalligheden aan elkaar Mijn leven is te danken aan de moed van mijn moeder Mijn leven was er anders niet geweest |
| VERTELLER 2 | Ja Ik ben dankbaar voor iedereen die me heeft geholpen het te begrijpen Voor iedereen die me vertelde hoe het moet zijn gegaan Maar soms bekruipt me zo’n onbestemd gevoel Dan denk ik: is dit mijn leven? |
| VERTELLER 1 | Hoe kan dit mijn leven zijn? |
In januari 2020 speelde de voorstelling ‘We are the memory II (Wij zijn de herinnering II)’ in Praag (regie: Tamara Pomoriški – productiehuis: Post Bellum). De voorstelling speelde in de Nationale Bibliotheek van Tsjechië.