Dit verhaal is van Merapi (1947). Ze werd geboren op het eiland Java. In 1951, in de periode na de koloniale oorlog, vluchtte Merapi met haar ouders per schip naar Nederland. Bij aankomst werd ze geconfronteerd met kille bureaucratie en racisme.
| PERSONAGES | VERTELLER 1 VERTELLER 2 VERTELLER 3 VERTELLER 4 |
VERTELLER 1 praat rustig tegen het publiek en probeert het gepest van de anderen te negeren. VERTELLERS 2, 3 en 4 mogen VERTELLER 1 onderbreken, pesterig en irritant
| VERTELLER 1 | Mij is altijd een soort afkeer jegens mijn roots aangepraat Daar werd altijd heel geheimzinnig over gedaan Ik was daarnaast ook de enige persoon van kleur op mijn school |
| VERTELLER 2 | Poepchinees |
| VERTELLER 1 | Ja dan werd ik dus wel eens uitgescholden… |
| VERTELLER 3 | Poepchinees! |
| VERTELLER 1 | Ik weet ook nog dat ik een jaar of zeven, acht was |
| VERTELLER 4 | Poepchinees! |
Stilte
| VERTELLER 1 | Ik was dus een jaar of zeven, acht En jongetjes van mijn school duwden me zo met mijn gezicht in de hondenpoep |
| VERTELLER 2 en 4 | Maakt toch niet uit Jij bent toch al bruin Poepchinees |
| VERTELLER 1 | Tsja… Zo ging dat… Toch wel jammer hoor… Die mentaliteit Die koude ontvangst op de kade in Rotterdam Daar begon het al |
| VERTELLER 2 | Pinda |
| VERTELLER 1 | Dat je toch wel vaak werd uitgescholden… |
| VERTELLER 3 | Pinda Chinees |
| VERTELLER 1 | Voor pinda bij voorkeur Of Chinees Terwijl Ik ben helemaal geen Chinees… |
| VERTELLER 3 en 4 | Vuile Soekarno Ga terug naar je apenland Waar je vandaan komt |
| VERTELLER 1 | Dat soort dingen… Stond ik op een dag bij de bakker Achter mij zo’n vrouw Zo’n volbloed Hollandse Met dikke, witte bovenarmen Zegt ze: “Ga jij maar achter in de rij staan Jullie eten toch maar ons brood op hè” Dus ik ging achteraan staan Dat timide meisje ben ik niet lang gebleven hoor Maar toen dus nog wel… Ik word nog wel eens wakker dat ik denk Waarom heb ik niet gewoon dat gezegd?! Zoiets van: “Beste mevrouw Ik ben zo blij dat ik nou na al die jaren van honger en ontbering Hier een bonnetje heb, om brood te kopen En daar ben ik heel blij mee en dat consumeren we met plezier Maar als u zegt dat dit uw brood is Dan lust ik het niet meer Hier heb je het bonnetje Geniet ervan en stik erin” Waarom heb ik dat dan niet gezegd? Tsja… Kijk Ik zal het woord racisme nooit gebruiken Hardop Ik denk het wel, in mijn hoofd Dat wel hoor Nog een klein voorbeeldje: Ik kom de tram binnen Ga naast zo’n vrouw zitten Ik zag haar al kijken he Als die maar niet naast me gaat zitten Zo heel krampachtig d’r tassie vastpakken Dus ik zeg tegen die vrouw “Als u nou links van mij gaat zitten En ik rechts van u Dan kunnen we allebei niet bij elkaars portemonnee” Kijk Mensen hebben geen humor meer Ik ben een plaaggeest Mensen moeten elkaar meer plagen |
In mei 2019 speelde de voorstelling ‘Oorlog in Oost – R.O.O.T.S.’ in Amsterdam (regie: Jelle Zijlstra en Nilay Ceber – productiehuis: Plein Theater). Een voorstelling gebaseerd op de verhalen van ouderen uit Nederlands-Indië en jongeren met diverse achtergronden uit Amsterdam.