Dit verhaal is van Tove (1940), één van de ‘verstopte kinderen (gemte børn)’. Toen ze drie jaar oud was, werd ze achtergelaten in Gilleleje (spreek uit Gillelei). Toen twee jaar later de Tweede Wereldoorlog voorbij was, kwam haar moeder haar zoals afgesproken weer ophalen. Ze wilde samen met Tove terug naar Kopenhagen. Maar Tove kon zich haar eigen moeder, na al die tijd, nauwelijks meer herinneren. Ze was gehecht geraakt aan haar nieuwe ouders in Gilleleje en wilde bij hen blijven. Na een doodongelukkige periode in Kopenhagen, waar Tove besloot om niet meer te praten, bracht haar moeder haar terug naar Gilleleje. Tove bleef de rest van haar jeugd bij de vissersfamilie in Gilleleje wonen.
Scène voor één of meerdere acteurs, hieronder geschreven als monoloog. In de voorstelling zat de actrice achter een raam van plexiglas en tekende zij Toves uitzicht vanuit de stoel voor het raam. De scène kan ook door twee acteurs gespeeld worden; ACTEUR 1 is dan verteller en ACTEUR 2 is de jonge Tove die direct met haar moeder praat
| ACTEUR | De zee luistert Naar gedachten Gedichten Vragen en zorgen De zee luistert Nooit heeft zij het te druk, hoofdpijn, of zegt “ben nu eens stil!” De zee draagt je woorden Omhelst je met haar diepte Golven spoelen je zorgen weg De zee luistert Dat heeft ze altijd gedaan Ooit luisterde ze naar een klein meisje dat in een stoel voor een raam zat Een raam met uitzicht op zee in een huis aan de Deense kunst “Mama, moet je horen wat er is gebeurd vandaag Ik heb een schelp gevonden op het strand Moet je zien, hij is lila Hij lag verborgen in het zand, maar ik vond hem toch Vind je hem niet mooi?” De zee luisterde naar een klein meisje dat achter werd gelaten in het vissersdorp Gilleleje, toen ze drie jaar oud was “Mama, moet je horen wat is er gebeurd vandaag Ik heb een krab gevangen bij de grote pier Maar ik hem teruggezet in de zee, ik vond het toch zielig voor de krab” De zee luisterde naar een klein Joods meisje dat achtergelaten werd bij een vissersfamilie Terwijl haar moeder naar Zweden vluchtte “Mama, waar ben je nu? Zit je achter één van lichtgevende raampjes aan de andere kant van het water? Kom je me snel ophalen? Ik kijk naar de sterren vanavond, doe jij dat dan ook?” |
In januari 2020 speelde de voorstelling ‘Mindesmærker (Gedenktekens)’ in Kopenhagen (regie: Simon Hansen en Ilon Lodewijks – productiehuis Teaterbutikken). De voorstelling speelde in het Dansk Jødisk Museum en was een levende installatie, bestaande uit tien intieme scènes.